Gepost door
JanJaap & Joanneke
reacties (5)
We zijn alweer 11,5 weken terug in Nederland.
Wat gaat de tijd toch snel!
Ondertussen zijn we allebei alweer volop aan het werk.
Jan Jaap doet van alles en nog wat. Hij werkt op dit moment veel op een zelfstandig wonen groep in Harderwijk. Verder heeft hij veel met een vriend van ons gewerkt en grondboringen gedaan, hij is met de stratenmakers meegeweest, sloopwerkzaamheden en ga zo maar door.
Hij heeft een aanbieding gekregen om een opleiding te doen binnen ‘s Heerenloo. Hij is aan het kijken wat het beste bij hem past.
Ik (Joanneke) werk op dit moment bij Ruchama in Raalte.
Dit is een vrouwenopvang waar vrouwen met kinderen kunnen wonen. Zie voor meer info: http://www.dehoop.org/site/ruchama Nee, dus even niet in het onderwijs. Ik heb echt het idee dat ik hier op de goede plek zit op dit moment. En het is echt een hele uitdaging omdat ik hier geen opleiding voor heb gedaan en het gewoon ontzettend mooi werk is..Eigenlijk is het werk best vergelijkbaar met wat ik deels in Namibie heb gedaan.. wie weet in de toekomst nog SPH. Ik heb het er iig heel erg naar mijn zin! Maar ik wil graag naast dit werk af en toe nog wat invallen in het onderwijs en dan het liefst speciaal onderwijs.
Natuurlijk missen we Namibie nog wel.
Een paar weken terug zat ik er best wel doorheen.
Al die verwachtingen vanuit mensen in NL, de drukte, zoveel afspraken die we nog moesten (moeten) maken met mensen (veel leuke hoor!) en verder nieuw werk, nieuw huis etc etc.
Dan verlang ik weer terug naar de rust in Namibie!
Het vergt meer moeite om weer in te passen in Nederland dan dat we verwacht hadden.
We hebben dus even rust in moeten bouwen. Minder afspraken ‘s avonds. Dit heeft heel veel rust gegeven al moeten we nog steeds duidelijk grenzen aangeven.
Jan jaap gaat het wel allemaal wat gemakkelijker af, echt een man die zich minder druk maakt om verwachtingen van anderen, die thuis en werk goed kan scheiden ed.
Verder zijn er momenten dat we de mensen daar heel erg missen.
Vooral als je weer iets leest of hoort over de kinderen daar. Of een vergelijkbare situatie tegen komt.
Gelukkig worden we goed op de hoogte gehouden en we kunnen elke moment waar we ook maar zijn voor de mensen daar bidden!
Maar toch... je bent er niet meer bij, je heb niet direct grip op de situaties die zich voor doen.
Gelukkig is er een goed team daar aanwezig, maar we missen de kids en het team wel hoor!
Verder hebben we weer moeten wennen aan heel veel kleine dingen:
- Regelmatig (nog steeds) aan de verkeerde kant van de auto in willen stappen
- Verkeerde kant van de weg gaan rijden
- Het brood wat ze in NL in 1 keer veel groter hebben gemaakt (na een paar dagen kwam ik erachter dat het brood hier altijd zo is geweest maar dat het in Namibie gewoon veel kleiner was)
- De eerste dagen zei ik als ik een winkel uitliep: nou lekkere dag nog. (in Namibie zeiden we: lekker dag) ik moest er echt over nadenken hoe we dit altijd in NL deden.
- De was kun je gewoon buiten laten hangen in NL (op het begin wilde ik buiten alles op gaan ruimen voordat we gingen ivm dat het gestolen zou kunnen worden haha)
Jan Jaap zijn zwembroek is in Namibie van de waslijn gestolen dus in een winkel vertelde ik dat hij een nieuwe zwembroek moest kopen omdat die van hem gestolen was. Hierop was de reactie: ‘welke gek gaat nu een zwembroek stelen’ mmm ow ja, zulke situaties kennen ze hier in NL niet ;)
- Heel cliche maar het is echt waar. We moesten (wordt al iets minder) er heel erg aan wennen dat de mensen hier heel veel eten weggooien. In Nambie werden de vuilniszakken gestolen dus je gooide echt geen eten weg, want dit kon je niet verantwoorden.
- In Kampen is er zoveel veranderd aan de wegen dat ik even niet wist waar ik langs moest
- Verder winkels die er niet meer zijn, fietspaden wegen die aangelegd zijn etc
- Soms nog afrikaanse woorden gebruiken (wordt steeds minder)
- Alle baby’s die geboren zijn.
Zo kan ik nog wel even door gaan...
Gister avond was er nog een situatie, ik wilde de cola fles in de prullenbak gooien.
In Namibie worden alle flessen gewoon weggegooit, zit geen statiegeld op.
Al met al een hele omschakeling. Op het begin is het nog nieuw voor mensen dat we terug zijn maar iedereen gaat hier natuurlijk weer door met zijn of haar leven.
Wij natuurlijk ook maar ik merk dat er de laatste weken steeds weer herinneringen boven komen. Op mijn werk zeggen de vrouwen al ‘ow, komt ze weer met haar Namibie hoor’ haha. Op het begin leef je in een roes en denk je er niet echt aan terug maar nu komt er steeds meer boven.
De situatie hier is voor heel veel mensen niet zo snel veranderd maar voor ons wel..
Maar dan besef ik me ook weer dat we eigenlijk nog maar heel kort geleden terug zijn gekomen en dat we ook wel echt een hele tijd weg zijn geweest...
We weten wel dat het goed is om weer terug te zijn, maar natuurlijk blijven we het missen.
We hopen echt binnen twee jaar weer terug te gaan om te kijken hoe het dan met iedereen in Namibie is.
Liefs, Joanneke
Wat gaat de tijd toch snel!
Ondertussen zijn we allebei alweer volop aan het werk.
Jan Jaap doet van alles en nog wat. Hij werkt op dit moment veel op een zelfstandig wonen groep in Harderwijk. Verder heeft hij veel met een vriend van ons gewerkt en grondboringen gedaan, hij is met de stratenmakers meegeweest, sloopwerkzaamheden en ga zo maar door.
Hij heeft een aanbieding gekregen om een opleiding te doen binnen ‘s Heerenloo. Hij is aan het kijken wat het beste bij hem past.
Ik (Joanneke) werk op dit moment bij Ruchama in Raalte.
Dit is een vrouwenopvang waar vrouwen met kinderen kunnen wonen. Zie voor meer info: http://www.dehoop.org/site/ruchama Nee, dus even niet in het onderwijs. Ik heb echt het idee dat ik hier op de goede plek zit op dit moment. En het is echt een hele uitdaging omdat ik hier geen opleiding voor heb gedaan en het gewoon ontzettend mooi werk is..Eigenlijk is het werk best vergelijkbaar met wat ik deels in Namibie heb gedaan.. wie weet in de toekomst nog SPH. Ik heb het er iig heel erg naar mijn zin! Maar ik wil graag naast dit werk af en toe nog wat invallen in het onderwijs en dan het liefst speciaal onderwijs.
Natuurlijk missen we Namibie nog wel.
Een paar weken terug zat ik er best wel doorheen.
Al die verwachtingen vanuit mensen in NL, de drukte, zoveel afspraken die we nog moesten (moeten) maken met mensen (veel leuke hoor!) en verder nieuw werk, nieuw huis etc etc.
Dan verlang ik weer terug naar de rust in Namibie!
Het vergt meer moeite om weer in te passen in Nederland dan dat we verwacht hadden.
We hebben dus even rust in moeten bouwen. Minder afspraken ‘s avonds. Dit heeft heel veel rust gegeven al moeten we nog steeds duidelijk grenzen aangeven.
Jan jaap gaat het wel allemaal wat gemakkelijker af, echt een man die zich minder druk maakt om verwachtingen van anderen, die thuis en werk goed kan scheiden ed.
Verder zijn er momenten dat we de mensen daar heel erg missen.
Vooral als je weer iets leest of hoort over de kinderen daar. Of een vergelijkbare situatie tegen komt.
Gelukkig worden we goed op de hoogte gehouden en we kunnen elke moment waar we ook maar zijn voor de mensen daar bidden!
Maar toch... je bent er niet meer bij, je heb niet direct grip op de situaties die zich voor doen.
Gelukkig is er een goed team daar aanwezig, maar we missen de kids en het team wel hoor!
Verder hebben we weer moeten wennen aan heel veel kleine dingen:
- Regelmatig (nog steeds) aan de verkeerde kant van de auto in willen stappen
- Verkeerde kant van de weg gaan rijden
- Het brood wat ze in NL in 1 keer veel groter hebben gemaakt (na een paar dagen kwam ik erachter dat het brood hier altijd zo is geweest maar dat het in Namibie gewoon veel kleiner was)
- De eerste dagen zei ik als ik een winkel uitliep: nou lekkere dag nog. (in Namibie zeiden we: lekker dag) ik moest er echt over nadenken hoe we dit altijd in NL deden.
- De was kun je gewoon buiten laten hangen in NL (op het begin wilde ik buiten alles op gaan ruimen voordat we gingen ivm dat het gestolen zou kunnen worden haha)
Jan Jaap zijn zwembroek is in Namibie van de waslijn gestolen dus in een winkel vertelde ik dat hij een nieuwe zwembroek moest kopen omdat die van hem gestolen was. Hierop was de reactie: ‘welke gek gaat nu een zwembroek stelen’ mmm ow ja, zulke situaties kennen ze hier in NL niet ;)
- Heel cliche maar het is echt waar. We moesten (wordt al iets minder) er heel erg aan wennen dat de mensen hier heel veel eten weggooien. In Nambie werden de vuilniszakken gestolen dus je gooide echt geen eten weg, want dit kon je niet verantwoorden.
- In Kampen is er zoveel veranderd aan de wegen dat ik even niet wist waar ik langs moest
- Verder winkels die er niet meer zijn, fietspaden wegen die aangelegd zijn etc
- Soms nog afrikaanse woorden gebruiken (wordt steeds minder)
- Alle baby’s die geboren zijn.
Zo kan ik nog wel even door gaan...
Gister avond was er nog een situatie, ik wilde de cola fles in de prullenbak gooien.
In Namibie worden alle flessen gewoon weggegooit, zit geen statiegeld op.
Al met al een hele omschakeling. Op het begin is het nog nieuw voor mensen dat we terug zijn maar iedereen gaat hier natuurlijk weer door met zijn of haar leven.
Wij natuurlijk ook maar ik merk dat er de laatste weken steeds weer herinneringen boven komen. Op mijn werk zeggen de vrouwen al ‘ow, komt ze weer met haar Namibie hoor’ haha. Op het begin leef je in een roes en denk je er niet echt aan terug maar nu komt er steeds meer boven.
De situatie hier is voor heel veel mensen niet zo snel veranderd maar voor ons wel..
Maar dan besef ik me ook weer dat we eigenlijk nog maar heel kort geleden terug zijn gekomen en dat we ook wel echt een hele tijd weg zijn geweest...
We weten wel dat het goed is om weer terug te zijn, maar natuurlijk blijven we het missen.
We hopen echt binnen twee jaar weer terug te gaan om te kijken hoe het dan met iedereen in Namibie is.
Liefs, Joanneke
Gepost door
JanJaap & Joanneke
reacties (18)
Het is alweer een tijdje terug dat we een berichtje op de site hebben geplaatst... dus dat mag ook wel weer een keer.. (zie achteraf dat het ook wel een lang verhaal is geworden.. haha)
Er is veel gebeurd in die tussen tijd. De familie van der Kooi is op bezoek geweest, veel wisseling in vrijwilligers, we hebben nu twee schoolklassen, nieuwe kids in huiswerkklas, container aangekomen, andere huisjes bijna af etc
Familie Knooi
Jaja de familie van der kooi is op bezoek geweest. Dit was echt heel erg leuk.
Eindelijk kun je laten zien waarmee je bezig bent, waar je woont etc. Helaas was er schoolvakantie en hebben ze het programma niet zien draaien maar ze hebben wel heel veel kinderen ontmoet, we zijn nog een dagje met een hele groep kinderen wezen zwemmen en hebben een kerstmaaltijd met de kids gehad.
Verder hebben we ze eerst van het vliegveld in Johannesburg (zuid Afrika) opgehaald en zijn we daar vanaf naar Kaapstad gereden. Wat een prachtig land is Zuid Afrika (een echte aanrader)!! Het was ook heerlijk om even weg te zijn uit Rehoboth. De maanden daarvoor hebben we hier ook veel meegmaakt en eigenlijk ben je nooit weg van ‘je werk’ dus heerlijk om even ergens anders te zijn.
Nieuwe collega’s
Willemien en Wilfred zijn 6 weken in Nederland geweest en verder hebben we hier een aantal nieuwe vrijwilligers. Gerrit Jan & Marlies zijn hier alweer een tijdje, Gerrit-Jan houdt zich vooral bezig met de bouw en Marlies is verpleegster. Gerard en Heleen zijn een echtpaar wat echt voor langere tijd hierheen willen komen. Ze zijn hier nu 10 weken en gaan dan weer terug naar Nederland. Ze willen eerst hun huis verkopen voordat ze hierheen gaan komen (voor iig 3 jaar) dan hebben we Jolanda. Zij is bijna klaar met haar studie creatieve therapie (die kennis kunnen we wel gebruiken!) en Peter Hiscock. Hij is klaar met SPW en helpt bij alle activiteiten en geeft zelfs engelse les.
Leuk hoor uitbreiding van het team. Het RKC gaat natuurlijk steeds groter worden dus er is steeds meer hulp nodig. Al willen we er in de toekomst echt naar toe dat het helemaal gedraait wordt door de lokale mensen!
Over de lokale mensen gesproken... we maken steeds weer nieuwe dingen met deze mensen mee...
We zijn nu gestart met een tweede schoolklas en in de huiswerkklas zitten allemaal nieuwe kinderen. Maar een groot deel van de kinderen is niet op komen dagen (waarvan we dachten dat ze graag wilden komen). Het is altijd maar afwachten hoe alles loopt. Gelukkig zijn we allemaal erg flexibel (geworden).
Het is erg lastig dat heel veel van deze kinderen/jongeren niet komen omdat ze alchohol en drugsverslaafd zijn. Ze kunnen het niet opbrengen om de hele dag hier naar school te gaan of als ze naar een reguliere school gaan kunnen ze het niet opbrengen om ‘s middags ook nog hier te komen. Die tijd benutten ze liever om of te zoelaaen (bedelen) voor geld of flessen te verzamelen om die in te wisselen voor geld. Frustrerend als je ziet dat deze jongens in de leeftijd vanaf 13 jaar al zo verslaafd zijn dat ze het niet op kunnen brengen om naar school te gaan.
Dagelijks rijden we de wijk in om de kids op te zoeken en soms onder dwang (helaas) ze naar school te brengen.
Sommigen van hen zien in dat het beter is om naar school te gaan maar heel veel ook niet...
En ja we praten er ook regelmatig over: in hoeverre kan je op die leeftijd eigen keuzes maken?!?!
In Nederland maken ouders of instellingen deze keuzes voor kinderen maar hier doet niemand dit voor ze. Als de kinderen/jongeren echt niet willen houdt het helaas op!
Erg moeilijk en verdrietig hoor. Je gunt het de kinderen zo, je weet dat het beter voor hun toekomst is. Je steekt heel veel tijd, liefde, engergie en geld (voor alle schoolspullen, schoolgeld ed) in een kind wat na alles na een paar weken weer opgeeft. Wat ik dan wel denk:
‘de kinderen hebben wel gezien hoe je in ze geinversteert hebt en we hopen en bidden dat ze hieruit op mogen maken dat we echt gek met ze zijn, en we bidden natuurlijk vooral dat ze God leren kennen met heel hun hart!’ Bidden jullie mee?
Ik kan wel heel veel persoonlijke verhalen vertellen van kinderen maar dan wordt het een erg lang bericht. Ik stel 1 kind aan jullie voor.
1 verhaal..
Elvino is 13 jaar. Hij is een paar jaar naar school geweest. Hij is gestopt op de helft van schooljaar 5 (Graad 5). Daarna is hij 1,5 jaar niet meer naar school geweest.
Zijn vader is een paar jaar terug overleden en zijn moeder kijkt niet meer naar hem om.
Hij wordt opgevoed door zijn omda van 80 jaar (wat hier erg erg oud is).
We leerden hem kennen op een kidsclub. Voordat de kidsclub begon hoorden we gejoel buiten de poort. Toen ik daar aan kwam lagen twee kinderen vechtend op de grond. Elvino had een meisje van onze huiswerkklas met een stuk glas in haar arm gestoken. Ik heb ze uit elkaar gehaald (wat erg moeilijk ging want ze waren echt verschrikkelijk kwaad op elkaar) De blousen waren kapot gescheurd en daar stonden twee boze en verdrietige kinderen naast mij.
Toen ze eindelijk stil waren (want helaas gaat het bekvechten altijd in hun eigen taal; khoi khoi) heb ik ze apart genomen daar met ze gepraat en gebeden. Uiteindelijk heeft Elvino zijn excuses aangeboden. Goed helemaal mooi op naar de kidsclub..
Toen begon een andere lokale vrijwilligster zich ermee te bemoeien (helaas kennen ze hier geen pedagogische vaardigheden ;)) ‘jij stom joch, jij maakt ook altijd ruzie, ga maar naar huis laat je maar slaan, je doet ook nooit wat goed, je steelt je....’ zo ging dit ongeveer.
Elvino weer helemaal overstuur.. en liep boos en verdrietig naar huis.
Aiaiai daar ging mijn hele verhaal over liefde aan dit jochie..
5 minuten later stond het buurmeisje aan de poort en zei tegen de vrijwilligster (die zo kwaad was geweest tegen Elvino) dat ze gelijk moest komen want dit jochie had zichzelf proberen op te hangen.
Ik ben samen met haar naar zijn huis gegaan, daar zat Elvino op de grond hevig te snikken. Zijn oma had gezien dat hij zichzelf had proberen op te hangen in de boom in de tuin.
Alle buren erbij maar niemand die Elvino ook maar een knuffel gaf of hem probeerde te troosten. Dus heb hem in mijn armen genomen en mee naar huis genomen om tot rust te komen.
Hier vertelde hij ook dat hij het zo oneerlijk vond dat iedereen altijd boos tegen hem deed ze zeiden allemaal dat hij van alles steelt maar dit was niet waar etc.
Goed op dit moment wil je dit jongentje natuurlijk erg graag helpen. Hij vertelde dat hij eigenlijk ook weer heel graag naar school wilde. Dus we hadden afgesproken dat we hem in zouden schrijven voor de school en dat hij na school bij de huiswerkklas kon komen (zo konden we hem mooi in de gaten houden). Hij moest laten zien dat hij echt wilde door naar het kidscentre te komen. Helaas deed hij dit niet. Dit zijn zulke lastige situaties. Ga je dan door met je plan hem in de school te helpen of geef je het op omdat je denk dat het kind eigenlijk niet echt wil. ‘hij heeft toch gezegd dat hij wilde?’
Dus toch maar bij zijn huis langs. Gezegd dat hij de volgende dag naar het RKC moest komen als hij wilde dat we hem in gingen schrijven. ‘ja ik wil echt’ zei hij nog een keer.
Volgende dag was hij netjes op het RKC. Met veel moeite bij de school kunnen inschrijven, want de scholen zijn niet erg gelukkig met kinderen die al lange tijd niet naar school zijn geweest. Ze wilden hem een kans geven (op dit soort momenten maakt het heel erg verschil dat we blank zijn)
De eerste week is hij gewoon naar school geweest. Helaas niet elke middag bij de huiswerkklas. Steeds gezocht op straat maar nergens te vinden.
Die weer erna kwam ik hem ‘s ochtends tegen bij zijn huis. Hij was door een beestje in zijn wang gestoken dus genoeg reden om weer thuis te zijn (ja want dan kun je natuurlijk niet meer lezen en schrijven ;)) Goed volgende dag zou hij weer naar school gaan.. niet dus! Bleek aan het einde van de week dat hij de hele week niet naar school geweest. Jan Jaap gaat veel ochtenden vroeg uit zijn bed om hard te lopen. Die week erna ging JJ ‘s ochtends steeds naar zijn huis om te controleren of hij wel naar school ging. En ja hoor, maandag heeft een oom hem naar school gebracht (wij helemaal blij)... volgende dag hoorden we van andere kinderen dat hij ‘s middags naar huis was gegaan en de volgende dag weer niet naar school is geweest. Helaas was de oom niet meer bij huis en alleen zijn oma. En deze vrouw heeft ook echt de kracht niet meer om hem in de school te krijgen.
(ja ik weet het het is een erg lang verhaal maar zo weet je een beetje waar wij steeds meer bezig zijn.. voor ons is het soms ook een ERG lang verhaal! typ als reactie even: 'ik lees nog steeds..' ik ben namelijk erg benieuwd wie het nog leest op dit moment ;))
Dus maar weer bij huis langs gegaan. Meegenomen naar ons eigen huisje om even goed te praten.
De tralen rolden over zijn wangen ‘ja ik wil echt naar school’
Goed weer proberen. Vrijdag komt hij bij ons thuis aan. Hij was weggelopen van school want een meisje van zijn school pest hem ermee dat hij stinkt (zitten veel baster kinderen op school en hij is een van de weinig zwarte kinderen) dus ik mee naar school.
Toen de leerkrachten hem zagen stonden ze gelijk kwaad op en begonnen weer flink op hem te bekken. Blijkt dat hij heel opvliegeris is, vloeken en tafels door de klas gegooid. Hij had aan een juf gevraagd of ze sigaretten en bier voor hem kon kopen. Ja en een juf voor schut zetten dat kan hier echt niet. (ze kijken hier niet naar de voorgeschiedenis van het kind; waarom vertoont hij dit gedrag?)
Goed om een lang verhaal kort te maken.. de directrice wilde hem nog 1 kans geven...
En die kans heeft hij helaas deze maandag verkeken
Lastig hoor.. maar dit alles komt door de drugs ed. Hij gaat liever geld bijelkaar verzamelen voor drugs dan dat hij naar school gaat!!
Zo hebben we nog veel meer van dit soort jongens in het programma.
Je wilt niet weten hoe vaak we voor dit soort jongens steeds weer naar hun huis rijden om ze op een plek te krijgen waarvan wij denken dat het het beste voor ze is.
Een ander jongen is ook aan de drugs maar kiest ervoor om wel ‘s ochtends naar school te gaan en ‘smiddags geld te verzamelen. Anderen komen soms stoned of dronken op school.
Je wilt ze zo graag helpen maar als ze niet willen.. en helaas reiken de middelen voor ons op dit moment niet verder..
Gelukkig hebben we ook kinderen in het programma waar we vorig jaar op dezelfde manier mee zijn begonnen en die nu wel trouw komen!!!
Het is toch steeds maar proberen en nieuwe oplossingen zoeken en uitproberen en daarnaast bidden dat ze wel blijven komen.
Gok, drank, drugs, en tabakverslaafden... ja die heb je hier genoeg, dan is er nog een goedkope verslaving: benzine snuiven.
Ik kan het zo goed begrijpen dat je naar deze middelen grijpt als je een uitzichtloos en liefdeloos leven hebt!
Nog 3 maand..
Jan Jaap en ik hebben nog een aantal dingen die we de komende tijd echt nog willen doen.
Ja want nog 3 maand en dan komen we weer terug naar NL. We vliegen 30 mei in de ochtend en komen ’s avonds in Dusseldorf aan.We hebben er heel veel zin om iedereen weer te zien in NL!
We hebben echt het idee dat Nederland het plekje is waar we dan horen te zijn. Maar het voelt natuurlijk erg dubbel!! We gaan de kids en de andere mensen hier (waar je toch heel veel mee opbouwt) heel erg missen. Je maakt zoveel met ze mee.
We hopen echt met een paar jaartjes terug komen om te kijken hoe hier alles dan gaat!
Je zit toch in een pioniersfase waarbij we heel veel hebben ontdekt en op hebben gezet en dat is erg lastig om los te laten. Maar gelukkig weten we wel dat er goede mensen achter blijven!
Jan Jaap geeft ook veel sportlessen hier. Helaas is hier nog niet goede vervanging voor. Het zou gaaf zijn als er iemand met ervaring vanuit NL hier nog alles goed op kan zetten en zo mensen van hier hierin kan opleiden. Dus als jullie iemand weten... laat het weten!!
We hebben aardig wat opties qua huisjes. Dit is heel erg fijn. We zijn namelijk op zoek naar een huisje dichtbij Oldebroek. Centrale plaats wat familie en vrienden betreft, we kunnen overal op de fiets heen, of anders kunnen we de bus pakken. Als jullie nog wat weten..
Verder zoeken we ook werk! Het punt is dat we eigenlijk eerst een korte maand rustig willen acclimatiseren in NL en dan natuurlijk hard aan de slag.
Maar eerlijk gezegd zie ik (Joanneke) er best wel tegenop om weer in het drukke NL te komen, alle verwachtingen die mensen van je hebben en iedereen die met zijn of haar ding bezig is. Het is denk ik voor ons weer erg zoeken ‘hoe hier mee om te gaan’. Eerste maand hebben we ook bruiloften, zijn we bezig met iedereen weer te ontmoeten, werkplek zoeken en huisje inrichten, spullen uitzoeken etc. Haha nu ik dit typ bedenk ik me dat het voor jullie misschien over kan komen als overdreven maar ik denk echt dat we nog niet zo 123 weer zullen wennen in NL.
Maar de tijd zal het leren, en zoals ik al zei: ‘we zien er ook erg naar uit om weer terug te komen’.
We lezen het boek ‘levende hoop’ van compassion voor onze bijbelstudie. De volgende regel wil ik jullie graag meegeven:
Je naaste helpen is geen liefdadigheid maar gerechtigheid.
En je naaste zijn de mensen die je om je heen hebt, waar je ook bent!
Zo ik ben benieuwd wie er tot onder aan gelezen heeft... het is wel een erg lang stuk.. haha
Geniet die dag!!
Er is veel gebeurd in die tussen tijd. De familie van der Kooi is op bezoek geweest, veel wisseling in vrijwilligers, we hebben nu twee schoolklassen, nieuwe kids in huiswerkklas, container aangekomen, andere huisjes bijna af etc
Familie Knooi
Jaja de familie van der kooi is op bezoek geweest. Dit was echt heel erg leuk.
Eindelijk kun je laten zien waarmee je bezig bent, waar je woont etc. Helaas was er schoolvakantie en hebben ze het programma niet zien draaien maar ze hebben wel heel veel kinderen ontmoet, we zijn nog een dagje met een hele groep kinderen wezen zwemmen en hebben een kerstmaaltijd met de kids gehad.
Verder hebben we ze eerst van het vliegveld in Johannesburg (zuid Afrika) opgehaald en zijn we daar vanaf naar Kaapstad gereden. Wat een prachtig land is Zuid Afrika (een echte aanrader)!! Het was ook heerlijk om even weg te zijn uit Rehoboth. De maanden daarvoor hebben we hier ook veel meegmaakt en eigenlijk ben je nooit weg van ‘je werk’ dus heerlijk om even ergens anders te zijn.
Nieuwe collega’s
Willemien en Wilfred zijn 6 weken in Nederland geweest en verder hebben we hier een aantal nieuwe vrijwilligers. Gerrit Jan & Marlies zijn hier alweer een tijdje, Gerrit-Jan houdt zich vooral bezig met de bouw en Marlies is verpleegster. Gerard en Heleen zijn een echtpaar wat echt voor langere tijd hierheen willen komen. Ze zijn hier nu 10 weken en gaan dan weer terug naar Nederland. Ze willen eerst hun huis verkopen voordat ze hierheen gaan komen (voor iig 3 jaar) dan hebben we Jolanda. Zij is bijna klaar met haar studie creatieve therapie (die kennis kunnen we wel gebruiken!) en Peter Hiscock. Hij is klaar met SPW en helpt bij alle activiteiten en geeft zelfs engelse les.
Leuk hoor uitbreiding van het team. Het RKC gaat natuurlijk steeds groter worden dus er is steeds meer hulp nodig. Al willen we er in de toekomst echt naar toe dat het helemaal gedraait wordt door de lokale mensen!
Over de lokale mensen gesproken... we maken steeds weer nieuwe dingen met deze mensen mee...
We zijn nu gestart met een tweede schoolklas en in de huiswerkklas zitten allemaal nieuwe kinderen. Maar een groot deel van de kinderen is niet op komen dagen (waarvan we dachten dat ze graag wilden komen). Het is altijd maar afwachten hoe alles loopt. Gelukkig zijn we allemaal erg flexibel (geworden).
Het is erg lastig dat heel veel van deze kinderen/jongeren niet komen omdat ze alchohol en drugsverslaafd zijn. Ze kunnen het niet opbrengen om de hele dag hier naar school te gaan of als ze naar een reguliere school gaan kunnen ze het niet opbrengen om ‘s middags ook nog hier te komen. Die tijd benutten ze liever om of te zoelaaen (bedelen) voor geld of flessen te verzamelen om die in te wisselen voor geld. Frustrerend als je ziet dat deze jongens in de leeftijd vanaf 13 jaar al zo verslaafd zijn dat ze het niet op kunnen brengen om naar school te gaan.
Dagelijks rijden we de wijk in om de kids op te zoeken en soms onder dwang (helaas) ze naar school te brengen.
Sommigen van hen zien in dat het beter is om naar school te gaan maar heel veel ook niet...
En ja we praten er ook regelmatig over: in hoeverre kan je op die leeftijd eigen keuzes maken?!?!
In Nederland maken ouders of instellingen deze keuzes voor kinderen maar hier doet niemand dit voor ze. Als de kinderen/jongeren echt niet willen houdt het helaas op!
Erg moeilijk en verdrietig hoor. Je gunt het de kinderen zo, je weet dat het beter voor hun toekomst is. Je steekt heel veel tijd, liefde, engergie en geld (voor alle schoolspullen, schoolgeld ed) in een kind wat na alles na een paar weken weer opgeeft. Wat ik dan wel denk:
‘de kinderen hebben wel gezien hoe je in ze geinversteert hebt en we hopen en bidden dat ze hieruit op mogen maken dat we echt gek met ze zijn, en we bidden natuurlijk vooral dat ze God leren kennen met heel hun hart!’ Bidden jullie mee?
Ik kan wel heel veel persoonlijke verhalen vertellen van kinderen maar dan wordt het een erg lang bericht. Ik stel 1 kind aan jullie voor.
1 verhaal..
Elvino is 13 jaar. Hij is een paar jaar naar school geweest. Hij is gestopt op de helft van schooljaar 5 (Graad 5). Daarna is hij 1,5 jaar niet meer naar school geweest.
Zijn vader is een paar jaar terug overleden en zijn moeder kijkt niet meer naar hem om.
Hij wordt opgevoed door zijn omda van 80 jaar (wat hier erg erg oud is).
We leerden hem kennen op een kidsclub. Voordat de kidsclub begon hoorden we gejoel buiten de poort. Toen ik daar aan kwam lagen twee kinderen vechtend op de grond. Elvino had een meisje van onze huiswerkklas met een stuk glas in haar arm gestoken. Ik heb ze uit elkaar gehaald (wat erg moeilijk ging want ze waren echt verschrikkelijk kwaad op elkaar) De blousen waren kapot gescheurd en daar stonden twee boze en verdrietige kinderen naast mij.
Toen ze eindelijk stil waren (want helaas gaat het bekvechten altijd in hun eigen taal; khoi khoi) heb ik ze apart genomen daar met ze gepraat en gebeden. Uiteindelijk heeft Elvino zijn excuses aangeboden. Goed helemaal mooi op naar de kidsclub..
Toen begon een andere lokale vrijwilligster zich ermee te bemoeien (helaas kennen ze hier geen pedagogische vaardigheden ;)) ‘jij stom joch, jij maakt ook altijd ruzie, ga maar naar huis laat je maar slaan, je doet ook nooit wat goed, je steelt je....’ zo ging dit ongeveer.
Elvino weer helemaal overstuur.. en liep boos en verdrietig naar huis.
Aiaiai daar ging mijn hele verhaal over liefde aan dit jochie..
5 minuten later stond het buurmeisje aan de poort en zei tegen de vrijwilligster (die zo kwaad was geweest tegen Elvino) dat ze gelijk moest komen want dit jochie had zichzelf proberen op te hangen.
Ik ben samen met haar naar zijn huis gegaan, daar zat Elvino op de grond hevig te snikken. Zijn oma had gezien dat hij zichzelf had proberen op te hangen in de boom in de tuin.
Alle buren erbij maar niemand die Elvino ook maar een knuffel gaf of hem probeerde te troosten. Dus heb hem in mijn armen genomen en mee naar huis genomen om tot rust te komen.
Hier vertelde hij ook dat hij het zo oneerlijk vond dat iedereen altijd boos tegen hem deed ze zeiden allemaal dat hij van alles steelt maar dit was niet waar etc.
Goed op dit moment wil je dit jongentje natuurlijk erg graag helpen. Hij vertelde dat hij eigenlijk ook weer heel graag naar school wilde. Dus we hadden afgesproken dat we hem in zouden schrijven voor de school en dat hij na school bij de huiswerkklas kon komen (zo konden we hem mooi in de gaten houden). Hij moest laten zien dat hij echt wilde door naar het kidscentre te komen. Helaas deed hij dit niet. Dit zijn zulke lastige situaties. Ga je dan door met je plan hem in de school te helpen of geef je het op omdat je denk dat het kind eigenlijk niet echt wil. ‘hij heeft toch gezegd dat hij wilde?’
Dus toch maar bij zijn huis langs. Gezegd dat hij de volgende dag naar het RKC moest komen als hij wilde dat we hem in gingen schrijven. ‘ja ik wil echt’ zei hij nog een keer.
Volgende dag was hij netjes op het RKC. Met veel moeite bij de school kunnen inschrijven, want de scholen zijn niet erg gelukkig met kinderen die al lange tijd niet naar school zijn geweest. Ze wilden hem een kans geven (op dit soort momenten maakt het heel erg verschil dat we blank zijn)
De eerste week is hij gewoon naar school geweest. Helaas niet elke middag bij de huiswerkklas. Steeds gezocht op straat maar nergens te vinden.
Die weer erna kwam ik hem ‘s ochtends tegen bij zijn huis. Hij was door een beestje in zijn wang gestoken dus genoeg reden om weer thuis te zijn (ja want dan kun je natuurlijk niet meer lezen en schrijven ;)) Goed volgende dag zou hij weer naar school gaan.. niet dus! Bleek aan het einde van de week dat hij de hele week niet naar school geweest. Jan Jaap gaat veel ochtenden vroeg uit zijn bed om hard te lopen. Die week erna ging JJ ‘s ochtends steeds naar zijn huis om te controleren of hij wel naar school ging. En ja hoor, maandag heeft een oom hem naar school gebracht (wij helemaal blij)... volgende dag hoorden we van andere kinderen dat hij ‘s middags naar huis was gegaan en de volgende dag weer niet naar school is geweest. Helaas was de oom niet meer bij huis en alleen zijn oma. En deze vrouw heeft ook echt de kracht niet meer om hem in de school te krijgen.
(ja ik weet het het is een erg lang verhaal maar zo weet je een beetje waar wij steeds meer bezig zijn.. voor ons is het soms ook een ERG lang verhaal! typ als reactie even: 'ik lees nog steeds..' ik ben namelijk erg benieuwd wie het nog leest op dit moment ;))
Dus maar weer bij huis langs gegaan. Meegenomen naar ons eigen huisje om even goed te praten.
De tralen rolden over zijn wangen ‘ja ik wil echt naar school’
Goed weer proberen. Vrijdag komt hij bij ons thuis aan. Hij was weggelopen van school want een meisje van zijn school pest hem ermee dat hij stinkt (zitten veel baster kinderen op school en hij is een van de weinig zwarte kinderen) dus ik mee naar school.
Toen de leerkrachten hem zagen stonden ze gelijk kwaad op en begonnen weer flink op hem te bekken. Blijkt dat hij heel opvliegeris is, vloeken en tafels door de klas gegooid. Hij had aan een juf gevraagd of ze sigaretten en bier voor hem kon kopen. Ja en een juf voor schut zetten dat kan hier echt niet. (ze kijken hier niet naar de voorgeschiedenis van het kind; waarom vertoont hij dit gedrag?)
Goed om een lang verhaal kort te maken.. de directrice wilde hem nog 1 kans geven...
En die kans heeft hij helaas deze maandag verkeken
Lastig hoor.. maar dit alles komt door de drugs ed. Hij gaat liever geld bijelkaar verzamelen voor drugs dan dat hij naar school gaat!!
Zo hebben we nog veel meer van dit soort jongens in het programma.
Je wilt niet weten hoe vaak we voor dit soort jongens steeds weer naar hun huis rijden om ze op een plek te krijgen waarvan wij denken dat het het beste voor ze is.
Een ander jongen is ook aan de drugs maar kiest ervoor om wel ‘s ochtends naar school te gaan en ‘smiddags geld te verzamelen. Anderen komen soms stoned of dronken op school.
Je wilt ze zo graag helpen maar als ze niet willen.. en helaas reiken de middelen voor ons op dit moment niet verder..
Gelukkig hebben we ook kinderen in het programma waar we vorig jaar op dezelfde manier mee zijn begonnen en die nu wel trouw komen!!!
Het is toch steeds maar proberen en nieuwe oplossingen zoeken en uitproberen en daarnaast bidden dat ze wel blijven komen.
Gok, drank, drugs, en tabakverslaafden... ja die heb je hier genoeg, dan is er nog een goedkope verslaving: benzine snuiven.
Ik kan het zo goed begrijpen dat je naar deze middelen grijpt als je een uitzichtloos en liefdeloos leven hebt!
Nog 3 maand..
Jan Jaap en ik hebben nog een aantal dingen die we de komende tijd echt nog willen doen.
Ja want nog 3 maand en dan komen we weer terug naar NL. We vliegen 30 mei in de ochtend en komen ’s avonds in Dusseldorf aan.We hebben er heel veel zin om iedereen weer te zien in NL!
We hebben echt het idee dat Nederland het plekje is waar we dan horen te zijn. Maar het voelt natuurlijk erg dubbel!! We gaan de kids en de andere mensen hier (waar je toch heel veel mee opbouwt) heel erg missen. Je maakt zoveel met ze mee.
We hopen echt met een paar jaartjes terug komen om te kijken hoe hier alles dan gaat!
Je zit toch in een pioniersfase waarbij we heel veel hebben ontdekt en op hebben gezet en dat is erg lastig om los te laten. Maar gelukkig weten we wel dat er goede mensen achter blijven!
Jan Jaap geeft ook veel sportlessen hier. Helaas is hier nog niet goede vervanging voor. Het zou gaaf zijn als er iemand met ervaring vanuit NL hier nog alles goed op kan zetten en zo mensen van hier hierin kan opleiden. Dus als jullie iemand weten... laat het weten!!
We hebben aardig wat opties qua huisjes. Dit is heel erg fijn. We zijn namelijk op zoek naar een huisje dichtbij Oldebroek. Centrale plaats wat familie en vrienden betreft, we kunnen overal op de fiets heen, of anders kunnen we de bus pakken. Als jullie nog wat weten..
Verder zoeken we ook werk! Het punt is dat we eigenlijk eerst een korte maand rustig willen acclimatiseren in NL en dan natuurlijk hard aan de slag.
Maar eerlijk gezegd zie ik (Joanneke) er best wel tegenop om weer in het drukke NL te komen, alle verwachtingen die mensen van je hebben en iedereen die met zijn of haar ding bezig is. Het is denk ik voor ons weer erg zoeken ‘hoe hier mee om te gaan’. Eerste maand hebben we ook bruiloften, zijn we bezig met iedereen weer te ontmoeten, werkplek zoeken en huisje inrichten, spullen uitzoeken etc. Haha nu ik dit typ bedenk ik me dat het voor jullie misschien over kan komen als overdreven maar ik denk echt dat we nog niet zo 123 weer zullen wennen in NL.
Maar de tijd zal het leren, en zoals ik al zei: ‘we zien er ook erg naar uit om weer terug te komen’.
We lezen het boek ‘levende hoop’ van compassion voor onze bijbelstudie. De volgende regel wil ik jullie graag meegeven:
Je naaste helpen is geen liefdadigheid maar gerechtigheid.
En je naaste zijn de mensen die je om je heen hebt, waar je ook bent!
Zo ik ben benieuwd wie er tot onder aan gelezen heeft... het is wel een erg lang stuk.. haha
Geniet die dag!!
Gepost door
JanJaap & Joanneke
reacties (2)
‘Hoe komt het toch dat je zoveel van ons houdt?’
Is de vraag van 1 van de meisjes uit ons programma.
‘jullie zijn zo anders, jullie slaan niet en jullie houden echt van ons’
Dit zijn echt momenten die je weer aanmoedigen om verder te gaan. Soms lijkt het zo zinloos maar op dit soort momenten weet je weer dat je echt een verschil maakt in de levens van kinderen.
Soms voel ik me hier een moeder van deze kinderen. Je neemt taken over die eigenlijk de ouders zouden moeten doen.
We hebben 15 kinderen in onze huiswerkklas. Na school komen ze bij ons voor een maaltijd, sport, huiswerkbegeleiding, ontspanning en een veilige omgeving.
Echt , elke moeder van de kinderen bij ons het programma drinkt. Vaders zijn nergens te vinden. Er zijn zelfs moeders die weken, soms maanden van huis weg gaan en hun kinderen alleen bij het huis laten. Deze kinderen moeten echt vechten om te (over)leven.
Als ze eten in huis hebben moeten ze ervoor zorgen dat dit eten niet gestolen wordt, ze schooien bij de winkels om geld, stelen het uit vuilnisbakken. Moeten er zelf voor zorgen dat hun schoolkleding weer schoon is etc etc.
Voor deze kinderen proberen we er te zijn. We brengen ze eten (bij schemering zodat niet iedereen ziet dat het eten gebracht wordt en het hierdoor niet gestolen wordt) we kijken of ze wel naar school gaan, wassen af en toe de kleding uit etc.
Toch zit je hiermee altijd in een dilemma. Als je ze helpt voelt het alsof je de ouders verantwoording uit handen neemt maar als je het niet doet... dan doet niemand het...
Is de vraag van 1 van de meisjes uit ons programma.
‘jullie zijn zo anders, jullie slaan niet en jullie houden echt van ons’
Dit zijn echt momenten die je weer aanmoedigen om verder te gaan. Soms lijkt het zo zinloos maar op dit soort momenten weet je weer dat je echt een verschil maakt in de levens van kinderen.
Soms voel ik me hier een moeder van deze kinderen. Je neemt taken over die eigenlijk de ouders zouden moeten doen.
We hebben 15 kinderen in onze huiswerkklas. Na school komen ze bij ons voor een maaltijd, sport, huiswerkbegeleiding, ontspanning en een veilige omgeving.
Echt , elke moeder van de kinderen bij ons het programma drinkt. Vaders zijn nergens te vinden. Er zijn zelfs moeders die weken, soms maanden van huis weg gaan en hun kinderen alleen bij het huis laten. Deze kinderen moeten echt vechten om te (over)leven.
Als ze eten in huis hebben moeten ze ervoor zorgen dat dit eten niet gestolen wordt, ze schooien bij de winkels om geld, stelen het uit vuilnisbakken. Moeten er zelf voor zorgen dat hun schoolkleding weer schoon is etc etc.
Voor deze kinderen proberen we er te zijn. We brengen ze eten (bij schemering zodat niet iedereen ziet dat het eten gebracht wordt en het hierdoor niet gestolen wordt) we kijken of ze wel naar school gaan, wassen af en toe de kleding uit etc.
Toch zit je hiermee altijd in een dilemma. Als je ze helpt voelt het alsof je de ouders verantwoording uit handen neemt maar als je het niet doet... dan doet niemand het...
Gepost door
JanJaap & Joanneke
reacties (15)
Het eerste schooljaar zit erop
Wat een afwisselend jaar hebben we achter de rug.
We hebben van alles meegemaakt. Van schooljongeren die neergestoken zijn tot babies die geboren zijn.
We hebben ontzettend veel geleerd. Bij de leerkrachten wordt het geduld regelmatig op de proef gesteld. We hebben heel wat ‘ZMOKkers’ (zeer moeilijk opvoedbare kinderen) in de klas.
Genoeg uitdaging. Messen die er naar elkaar worden getrokken of een pen die ze bijelkaar in de arm steken, (onredelijke) grote monden, kinderen die boos naar huis lopen als het niet naar hun zin gaat, nooit een dankjewel en ze willen altijd meer, meer en meer etc
Maar aan de andere kant de jongelui en kids die elke dag maar toch weer komen.
Ook al zeggen ze het niet, je ziet ze genieten van de kleine dingen. De jongen van 20 die rustig heel netjes binnen de lijntjes zijn tekening kleurt. Op het begin was het een verschrikking om de jongens aan het koken te krijgen (want dat was voor vrouwen) maar nu.. wassen ze uit zichzelf de handen en pakken de snijplank om te beginnen. De vooruitgang die er gebookt is bij de jongelui in de schoolklas.
Het vertrouwen wat gewonnen is wat zich uit in dat ze met de problemen naar ons toekomen.
De jongelui die hun leven aan God hebben gegeven en daarna gedoopt zijn. Jongens die de keuze hebben gemaakt niet meer naar de vuilnisbelt te gaan en niet meer te drinken en drugs te gebruiken (ook als dit soms nog beste moeilijk om vol te houden)
9 van de 10 jongeren van de schoolklas die nooit of maar kort naar school zijn geweest maar het hier toch maar vol hebben gehouden. 3 hiervan gaan volgend jaar werken op een stageplek.
Alle kinderen en jongeren die nu trouw elke zondag ochtend bij ons in de auto stappen om naar de kerk te gaan.
De huiswerkklas waarvan heel weinig kinderen naar school gingen, vorig jaar, maar nu het jaar volgemaakt hebben etc.
Ik kan nog een hele lange lijst opnoemen van zegeningen.
We merken dat als je zo lang met deze kinderen aan het werk bent je soms alleen maar de lastige en negatieve dingen gaat zien maar als we zo terug kijken zijn er ook zoveel positieve dingen.
Op dit moment zijn er al een aantal kinderen naar ‘de plaas’. Dit zijn boerderijen waar vaak de ouders van de kinderen werken.
Ook wel lastig voor ons om ze nu 7 weken los te laten!
Gelukkig kunnen we voor ze bidden want dit hebben ze hard nodig.
Er blijft ook een gedeelte hier. Hun zien we op de zondag of als we een rondje rijden door Block E. Of ze komen zelf even gezellig een praatje maken.
Gerrit Jan en Marlies www.gerritjanenmarlies.blogspot.com zijn hier sinds een paar weken en blijven hier voor nog 5 maand. Zij zijn straks met zn tweetjes hier want Willemien & Wilfred http://wilenwil.waarbenjij.nu vertrekken morgen voor 6 weken naar Nederland en wij krijgen Joanneke's familie op bezoek en gaan twee weken rondtrekken door Zuid-Afrika. Heerlijk hoor daar zijn we echt aan toe. Even weg uit Rehoboth en helemaal wat anders doen. En natuurlijk zien we er erg naar uit om de familie weer te zien!
Bidden jullie mee voor bescherming van het terrein de kinderen?
tip: op de site van het kidscentre staan ook steeds nieuwtjes en fotos: www.renekidscentre.nl
en... we horen wel dat mensen onze site lezen maar we vinden (of eigenlijk Joanneke ;)) het erg leuk als jullie ook een berichtje achter laten...
Wat een afwisselend jaar hebben we achter de rug.
We hebben van alles meegemaakt. Van schooljongeren die neergestoken zijn tot babies die geboren zijn.
We hebben ontzettend veel geleerd. Bij de leerkrachten wordt het geduld regelmatig op de proef gesteld. We hebben heel wat ‘ZMOKkers’ (zeer moeilijk opvoedbare kinderen) in de klas.
Genoeg uitdaging. Messen die er naar elkaar worden getrokken of een pen die ze bijelkaar in de arm steken, (onredelijke) grote monden, kinderen die boos naar huis lopen als het niet naar hun zin gaat, nooit een dankjewel en ze willen altijd meer, meer en meer etc
Maar aan de andere kant de jongelui en kids die elke dag maar toch weer komen.
Ook al zeggen ze het niet, je ziet ze genieten van de kleine dingen. De jongen van 20 die rustig heel netjes binnen de lijntjes zijn tekening kleurt. Op het begin was het een verschrikking om de jongens aan het koken te krijgen (want dat was voor vrouwen) maar nu.. wassen ze uit zichzelf de handen en pakken de snijplank om te beginnen. De vooruitgang die er gebookt is bij de jongelui in de schoolklas.
Het vertrouwen wat gewonnen is wat zich uit in dat ze met de problemen naar ons toekomen.
De jongelui die hun leven aan God hebben gegeven en daarna gedoopt zijn. Jongens die de keuze hebben gemaakt niet meer naar de vuilnisbelt te gaan en niet meer te drinken en drugs te gebruiken (ook als dit soms nog beste moeilijk om vol te houden)
9 van de 10 jongeren van de schoolklas die nooit of maar kort naar school zijn geweest maar het hier toch maar vol hebben gehouden. 3 hiervan gaan volgend jaar werken op een stageplek.
Alle kinderen en jongeren die nu trouw elke zondag ochtend bij ons in de auto stappen om naar de kerk te gaan.
De huiswerkklas waarvan heel weinig kinderen naar school gingen, vorig jaar, maar nu het jaar volgemaakt hebben etc.
Ik kan nog een hele lange lijst opnoemen van zegeningen.
We merken dat als je zo lang met deze kinderen aan het werk bent je soms alleen maar de lastige en negatieve dingen gaat zien maar als we zo terug kijken zijn er ook zoveel positieve dingen.
Op dit moment zijn er al een aantal kinderen naar ‘de plaas’. Dit zijn boerderijen waar vaak de ouders van de kinderen werken.
Ook wel lastig voor ons om ze nu 7 weken los te laten!
Gelukkig kunnen we voor ze bidden want dit hebben ze hard nodig.
Er blijft ook een gedeelte hier. Hun zien we op de zondag of als we een rondje rijden door Block E. Of ze komen zelf even gezellig een praatje maken.
Gerrit Jan en Marlies www.gerritjanenmarlies.blogspot.com zijn hier sinds een paar weken en blijven hier voor nog 5 maand. Zij zijn straks met zn tweetjes hier want Willemien & Wilfred http://wilenwil.waarbenjij.nu vertrekken morgen voor 6 weken naar Nederland en wij krijgen Joanneke's familie op bezoek en gaan twee weken rondtrekken door Zuid-Afrika. Heerlijk hoor daar zijn we echt aan toe. Even weg uit Rehoboth en helemaal wat anders doen. En natuurlijk zien we er erg naar uit om de familie weer te zien!
Bidden jullie mee voor bescherming van het terrein de kinderen?
tip: op de site van het kidscentre staan ook steeds nieuwtjes en fotos: www.renekidscentre.nl
en... we horen wel dat mensen onze site lezen maar we vinden (of eigenlijk Joanneke ;)) het erg leuk als jullie ook een berichtje achter laten...
